عدالت فضایی- جغرافیایی و آمایش سرزمین

فضای جغرافیایی محصول نهایی کنش مجموعه‌ای از عوامل و عناصری است که کیفیت، محتوا و همچنین کارکردهای آن را معنا می‌بخشند. در این رویکرد، فضا خروجی یک سامانه و متأثر از سازوکارها، نیروها و گرایش‌هایی است که در یک چرخة توالی و تکرار منجر به رخنمون پدیده‌های فضایی در طی زمان می‌شوند. فضای یادشده را می‌توان در رویکردهای مختلفی مورد توجه قرار داد. یکی از مهم‌ترین این رویکردها عدالت فضایی است. «عدالـت» مفهومـی اسـت کـه از دیربـاز در نظریـه‌های فلاسـفه بـه آن پرداختـه شـده و همچنـان دغدغـه و آرمان انسـان معاصـر نیز هست. ادراک عدالت و بی‌عدالتی فضایی متضمن درک دینامیسم سیاسی ـ فضایی و پویایی‌های ضروری آن است. فضا به عنوان کانونی‌ترین وجه جغرافیای سیاسی، دارای بعدی سیاسی است. از آنجایی‌که عدالت و بی‌عدالتی متأثر از نظام‌های سیاسی ـ اجتماعی ـ اقتصادی جوامع‌اند، مطرح شدن عدالت فضایی در مطالعات جغرافیایی ‌‌ـ سیاسی نیز فلسفة وجودی پیدا می‌کند. عدالت فضایی، که نقطة تلاقی فضا و عدالت است، و به جنبه‌های فضایی یا جغرافیایی عدالت اشاره دارد و توزیع منصفانه منابع و فرصت‌های باارزش در فضای جغرافیایی ــ به عنوان زیستگاه جامعه ـ را شامل می‌شود، هم یک خروجی و هم یک فرایند درنظرگرفته می‌شود.