معناشناسی امام و مقام امامت

این کتاب چهارمین اثر از سلسله پژوهش های تفسیر تطبیقی بر پنج فصل است. فصل اول، کلیات که دربردارنده مباحث «درنگی در آموزه امامت در دیدگاه فریقین». «بررسی دیدگاه مفسران در وجوه معنایی امام در قرآن و تنقیح موضوع» و «سیری کوتاه در پیشینه پژوهش» می باشد. فصل دوم تا پنجم به ترتیب به بررسی تطبیقی «امامت و آزمون با کلمات»، «رتبه امامت»، «اصطلاح شناسی امام» و «لغزش ناپذیری (عصمت) و علم امام» اختصاص دارد.

هر کدام از این فصل ها پس از طرح مباحث مقدماتی در سه گفتار به بررسی دیدگاههای شیعه، اهل سنت و آنگاه به ارزیابی دیدگاه آنان پرداخته و با محوریت آیه امامت حضرت ابراهیم (بقره، 124) به این نتیجه رسیده است که زمان آزمون ها برای احراز مقام امامت پس از نبوت حضرت ابراهیم و در پی آن مقام اعطایی امامت از مقام نبوت برتر خواهد بود.

امامت به معنای «پیشوایی با وجوب پیروی و اطاعت مستقل» است – که با نظریه «تفویض دین» همخوان می باشد- این نظریه برپایه تحلیل مفهومی جعل امامت و مبتنی بر ادله قرآنی و روایی شکل گرفته است. چون «عهد» (در آیه مذکور) به معنای خاص امامت ـ و نه هر نوع سفارت دینی ـ و ظالم در برابر معصوم ـ و نه در برابر عادل ـ قرار دارد، امام باید معصوم و به طور منطقی از علم ویژه برخوردار باشد.