دستور شناختی

در میان رویکردهای شناختی به دستور، «دستورِ شناختی» اولین و پیشروترین نظریه ای است که تا کنون به خود دستور پرداخته است. بنیادی ترین فرض در این انگارۀ دستوریْ قائل شدن به رابطۀ پیوستاریِ دستورزبان با واژگان است، که در آن، دستور را می توان به کمک واحدهای نمادین (جفت صورت و معنا) توصیف کرد.

بنابراین، اساسی ترین تفاوتِ دستور شناختی با رویکرد زایشیْ نگاهِ غیرحوزه ای آن به زبان و به چالش کشیدنِ مفهوم خودایستایی نحو است. در این کتاب مقدماتی، علاوه بر معرفی مفاهیم نظری و بنیادین دستورِ شناختی، با در نظر گرفتن مفهوم «ساخت» به عنوان واحد مورد مطالعه در این دستور، و با نگاهی همزمان به صورت و معنا، تحلیلی متفاوت از سه ساخت زبان فارسی عرضه شده است.

مخاطبانِ اصلی این کتابْ پژوهشگران و دانشجویان رشته های علومِ شناختی و زبان شناسی اند، و البته یافته ها و تحلیل های آن می تواند مورد توجه تمامیِ علاقه مندان به مباحث دستوریِ زبان فارسی واقع شود.