در فاصله زمانی قرن چهارم تا دهم هـ.ق، در منطقه وسیعی که به عنوان جغرافیای فرهنگی ایران شناخته شده و مهم ترین شاخصه آن، رواج زبان فارسی بود، نگاشته ها و سروده های فراوانی درباره واقعه کربلا پدیدار شد که هر یک به گونه ای، به ثبت یا انعکاس رویداد مذکور پرداخته بودند. این تعدد و تنوع نگارشی، به شکل گیری گفتمان های چندگانه در گزارش واقعه کربلا و تحولات محتوایی این گفتمان ها در دوره زمانی یادشده انجامید.
به منظور شناخت دقیق ابعاد این تحولات، مفاهیم مندرج در گزارش های مورد بررسی، با بهره گیری از روش تحلیل محتوا و با تکیه بر تجزیه زبانی (واژه ها، اصطلاحات، عبارات، و جملات) کمّی سازی شده و در پایان مورد تحلیل تاریخی-محتوایی قرار گرفت. نتایج گویای روند صعودی نسبتاً پیوسته تمایل به گفتمان های غیر تاریخی در قرون مورد نظر و هژمونیک (مسلط) شدن گفتمان عاطفی، در گزارش های فارسی واقعه کربلا است.
Volume : 34.7 M Byte
Notice: This file is usable only on SAMT bookreader application
تعداد صفحات نسخه دیجیتال : 304
مقدمه
فصل اول: مبانی پژوهش
فصل دوم: نخستین گفتمانهای گزارش واقعه کربلا
فصل سوم: سنخ شناسی گفتمان گزارش واقعه کربلا در آثار فارسی
فصل چهارم: توده گرایی تشیع امامیه و مسبت آن با تحول گفتمان گزارش واقعه کربلا
فصل پنجم: رویکردهای اعتقادی به منزلت قدسی اهل بیت(ع) و نسبت آن با تحول گفتمان
فصل ششم: رشد و گسترش تصوف و نسبت آن با تحول گفتمان گزارش واقعه کربلا
نتیجه گیری
منابع و مأخذ