اختلالهای زبان، روشهای تشخیص و بازپروری (جلد سوم)

زبان دارای کنش دوگانه‏ ای است و می‏توان آن را هم وسیلۀ شناخت یعنی ابزار فکر و هم وسیلۀ ارتباط یعنی ابزار زندگی اجتماعی دانست. وابستگی تنگاتنگ زبان با تحول کلی روان شناختی موجب می ‏شود که اکتساب آن از تعاملهای فرد با جهان جسمانی و جهان اجتماعی جدایی ‏ناپذیر باشد.
تمامی نوزادان انسانی دارای مکانیزم هایی هستند که آنها را قادر می‏ سازد تا اصوات و قواعد زبان خود را بیاموزند (پینکر ، 1991). این مکانیزم ها که توانایی بازشناسی زبان مادری را به وجود می‏ آورند تقریباً از حدود شش ماهگی وارد عمل می ‏شوند و آنهایی که دریافت قواعد زبان (شکل‏ شناختی ، نحوی ، عملی ) را برای کودک ممکن می‏ سازند، قبل از دو سالگی قابل مشاهده‏ اند (بلوم ، 1991).
تولید و تحول زبان معنادار گفتاری و نوشتاری نه تنها به درجۀ رشدیافتگی زیست ‏شناختی و فیزیولوژیکی وابسته است بلکه با چهارچوب فرهنگی ـ اجتماعی کودک و همچنین نوع و فراوانی محرکهای کلامی که وی در یک مجموعۀ مشخص روابط بین ـ فردی دریافت می ‏کند نیز ارتباط دارد؛ محرکهایی که موجب می ‏شوند تا کودک قواعد تلفظی، دستوری و چگونگی به کارگیری آنها را بیاموزد...